ارتباط سرگيجه با رينوپلاستي:

يکي از شکايت هاي بيماراني که جراحي الکتيو ناحيه سر و گردن مي شوند، احساس نداشتن تعادل و سرگيجه است. در آموزه هاي باليني ديده مي شود که اين شکايت در برخي جراحي ها فراواني بيشتري دارد. يکي از آنها رينوپلاستي است که باتوجه به تمايل بالاي افراد جامعه به آن، توجه به شکايت داوطلبان و پيشگيري يا درمان آن مهم است.
در اين مطالعه مورد-شاهدي بيماران از نظر سرگيجه در گروه مورد(رينوپلاستي63نمونه)و شاهد (اندوسکوپي سينوس 50نمونه) پيش از جراحي بررسي شدند. هر دو گروه از نظر متغييرهاي مداخله کننده احتمالي در بروز سرگيجه همسان شدند. بيماران1هفته، 1 و3 ماه پس از جراحي از نظر بروز سرگيجه ارزيابي شدند. همچنين، در بيماراني که رينوپلاستي شده بودند، روش استئوتومي طرفي به عنوان عامل موثر احتمالي در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از t test و X2 نرم افزار SPSS نسخه 19 تجزيه و تحليل و p کمتر از 05.0 معني دار تلقي شد.
نتايج: از افراد بررسي شده 50 نفر در گروه مورد و 45 نفر در گروه شاهد تا 3 ماه پي گيري شدند. 80% بيماران گروه مورد و 4.44% بيماران گروه شاهد مونث بودند. فراواني بروز سرگيجه در بيماران گروه مورد در زمان هاي نام برده به ترتيب 17، 3 و 2 مورد بود که تنها يک مورد به علت سرگيجه وضعيتي حمله اي خوش خيم و بقيه به علت کاهش فشار خون وضعيتي بوده ست. در گروه شاهد فراواني بروز سرگيجه به ترتيب 1، 11 و 1 مورد و همه ناشي از کاهش فشار خون وضعيتي بود. 6.58% بيماراني که روش استئوتومي طرفي بيروني در آنها بکار رفته بود از سرگيجه شاکي بودند درحالي که تنها 5.11% بيماراني که در آنها روش استئوتومي طرفي دروني بکار رفته بود از سرگيجه شکايت داشتند. اين اختلاف از لحاظ آماري معني دار بود (P<0.0001).
نتيجه گيري: بيشترين موارد سرگيجه در هر دو گروه، سرگيجه کاذب و ناشي از کاهش فشار خون وضعيتي بوده و به نظر نمي رسد که سرگيجه حقيقي ارتباطي با نوع جراحي هاي مورد بررسي (رينوپلاستي و آندوسکوپي بيني) داشته باشد. با اين وجود بررسي دقيق تر و با حجم نمونه بيشتر در اين مورد پيشنهاد مي شود.