درمان آمفیزم:

درمان COPD و آمفیزم با هدف ثابت کردن اختلال تان و پیشگیری از بروز عوارض جانبی صورت می گیرد. به این منظور از دارو و درمان های کمکی دیگر استفاده می شود. درمان های کمکی شامل اکسیژن درمانی و کمک به ترک سیگار هستند.
برونکودیلاتورها (بازکننده ‌های برونش):
برونکودیلاتورها برای شل کردن عضلاتی که اطراف نایژک ها هستند، استفاده می شوند. این داروها به لوله های تنفسی این امکان را می دهند که متسع شوند و هوا راحت تر جریان پیدا کند. این داروها می توانند از طریق اسپری های استنشاقی MDI، پودرهای استنشاقی و نبولایزرها استنشاق شوند. این داروها می توانند تاثیر کوتاه مدت یا بلند مدت داشته باشند. برونکودیلاتورهایی که تاثیر کوتاه مدت دارند شامل آلبوترول ها (ونتولین HFA و Proventil HFA و Pro Air HFA)، آنتی کولینرژیک و ایپراتروپیوم بروماید (آتروونت) هستند.
در گذشته به بیماران یاد داده می شد که میزان استفاده شده از این داروها را بشمارند یا ابزار را در آب قرار دهند تا میزان باقیمانده دارو مشخص شود. اما امروزه ابزار HFA نمی توانند در آب شناور شوند و محاسبه میزان استفاده شده از دارو، تنها راه برای تعیین میزان باقیمانده است. ونتولین HFA یک شمارشگر در خود دارد.
برونکودیلاتورهایی که تاثیر بلند مدت دارند شامل سالمترول (سرونت)، فورموترول (فورادیل) و تیوتروپیوم (اسپیریوا) هستند. اغلب از برونکودیلاتورهایی که تاثیر بلند مدت دارند برای کنترل علائم آمفیزم، به عنوان درمان نگهداری کننده، استفاده می شود. برونکودیلاتورهایی که تاثیر کوتاه مدت دارند نیز هنگامی استفاده می شوند که علائم رخ می دهند (درمان رهایی بخش).
بیماران باید بدانند که چه دارویی برای آن ها تجویز شده چون داروهای استنشاقی که تاثیر بلند مدت دارند نمی توانند به عنوان درمان فوری و رهایی بخش استفاده شوند، زیرا شروع عملکرد این داروها زمان بر است. گاهی برخی از بیماران به اشتباه از داروهای کنترل کننده با عملکرد بلند مدت به عنوان درمان استنشاقی رهایی بخش فوری استفاده می کنند، به همین علت وضعیت بیماری در آن ها ثابت می ماند یا تشدید می شود.
اگر با استفاده از داروهای استنشاقی با عملکرد کوتاه آمفیزم تحت کنترل گرفته نشد، بیمار و متخصص باید روی مصرف داروهایی با عملکرد بلند مدت کار کنند. برخی از بیمارانی که آمفیزم دارند از نبولایزر استفاده می کنند که می تواند از آلبوترول و ایپراتروپیوم به عنوان قسمتی از پروسه کنترل استفاده کند.
کورتیکواستروئیدها:
از آن جایی که بسیاری از بیماران آمفیزم خالص ندارند و گاهی با برخی از اجزای COPD نیز دست و پنجه نرم می کنند، درمان ترکیبی که اغلب تجویز می شود شامل برونکودیلاتورهایی با تاثیر طولانی و کورتیکواستروئیدهای استنشاقی است. کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS) به سرکوب عوامل التهابی COPD کمک می کنند. در حالی که برونکودیلاتورها برای شل کردن عضلات اطراف لوله های تنفسی استفاده می شوند، استروئیدها به کاهش التهاب در دیواره های لوله ها کمک می کنند.
این مواد همچون آدویر، که شامل ترکیبی از سالمترول (سرونت) و فلوتیکازون (Flovent)، و یک ICS هستند، که با ترکیب کردن هر دو درمان در یک ابزار استنشاقی به ساده کردن درمان کمک می کنند. یک درمان استنشاقی ترکیبی دیگر شامل فورموترول و بودزوناید (سیمبیکورت) است. بسیاری از بیمارانی که آمفیزم دارند تنها هنگامی که علائم شان تشدید شد به استروئیدهای استنشاقی نیاز دارند، اما بقیه بیماران به درمان روزانه نیاز دارند. کورتیکواستروئیدها روی بافت ریه تاثیر مستقیم می گذارند.
جذب کورتیکواستروئیدهای استنشاقی در جریان خون جزئی است. پردنیزون (یک کورتیکواستروئید خوراکی است) را می توان همراه با استروئیدهای استنشاقی استفاده کرد که ترکیب آن ها تاثیرات ضد التهابی دارد. علاوه بر این، ممکن است که پردنیزون تنها در طول حملات حاد آمفیزم تجویز شود. برای برخی از بیمارانی که اختلالات شدیدتر دارند این داروها می توانند به صورت روزانه مصرف شوند. در موقعیت های اورژانسی، کورتیکواستروئیدها می توانند به صورت درون وریدی تجویز شوند.
آنتی بیوتیک ها:
از آن جایی که بیماران دچار آمفیزم در خطر عفونت هایی نظیر ذات الریه قرار دارند، هنگامی که خلط شفاف تغییر رنگ می دهد یا هنگامی که بیمار علائم عفونت (تب، لرز و ضعف) را از خود نشان می دهد آنتی بیوتیک تجویز می شود.
اکسیژن درمانی:
وقتی آمفیزم پیشرفت می کند و عملکرد تنفسی کاهش می یابد، تنفس آزادانه می تواند خیلی دشوار شود. اکسیژن درمانی سبب تقویت انتقال اکسیژن به ریه ها می شود. اکسیژن را می توان با استفاده از برخی ابزار (که برخی از آن ها در خانه استفاده می شوند) به ریه ها فرستاد. گزینه های موجود شامل ابزار الکتریکی متمرکز کننده اکسیژن، سیستم اکسیژن مایع و سیلندرهای گاز تحت فشار هستند که استفاده از آن ها به نیاز بیمار یا زمانی که بیرون یا در خانه می گذراند بستگی دارد.
اکسیژن درمانی می تواند ۲۴ ساعت در روز یا ۱۲ ساعت در طول شب صورت بگیرد. این درمان طول عمر بیماران با COPD پیشرفته و آمفیزم را افزایش می دهد. بیماران باید برای اشباع اکسیژن تحت کنترل گرفته شوند تا از مسمومیت اکسیژن پیشگیری شود. سفرهای هوایی نیاز به اکسیژن مکمل را افزایش می دهند، که علت آن فشار هوای کم در کابین پرواز است.

0  |  دکتر سلام  |  بازدید: 1045