درمان قارچ پوستی:

عفونت های قارچی پوستی با داروهای ضدقارچ درمان می شوند. اینها داروهایی هستند که مخصوصاً ضد قارچ ها عمل می کنند. با نکات کلی و داروهای خانگی، بیماران می توانند از درمان دارویی کمک بگیرند.
درمان قارچ های پوستی؛ داروها:
آنتی بیوتیک ها می توانند رشد و تولید مثل قارچ ها (اثر قارچ کش) را مهار کنند یا قارچ ها را بکشند (اثر قارچ کش). تقریباً همیشه به صورت پماد، کرم، پودر، اسپری، تنتور یا شامپو به صورت خارجی (موضعی) اعمال می شود. فقط در موارد شدید، به ندرت، درمان با قرص ضروری است. بسیاری از داروهای ضدقارچ آزادانه در دسترس هستند.
با این حال، قبل از اینکه قارچ های پوستی خود را درمان کنید، باید به یک متخصص پوست مراجعه کنید. او می تواند به شما بگوید کدام یک از داروهای ضدقارچ در مورد شما مناسب تر است. نوع قارچ های پوستی و عوامل فردی مانند سن بیمار یا بارداری احتمالی نقش دارد. آنتی بیوتیک هایی که به صورت خارجی استفاده می شوند شامل نستاتین، کلوتریمازول، میکونازول، ایزوکونازول و آمورولفین است.
برای مصارف داخلی از آمفوترسین B، ایتراكونازل كتوكونازول، تربینافین و فلوسیتوزین استفاده می شود. در صورت خارش شدید یا سوزش پوست، گلوکوکورتیکوئیدهای ضد التهابی (“کورتیزون”) به صورت کرم یا پماد علاوه بر داروی ضدقارچ می توان در مناطق مورد نظر از پوست استفاده شوند.
به عنوان بیمار، می توانید با دوری از علل و عوامل خطرناک عفونت قارچی، به درمان دارویی کمک کنید.
به عنوان مثال، در قارچ شایع پا، بدان معنی است که:
اگر عفونت پای ورزشکار دارید، از کفش هایی استفاده نکنید که زیاد نفس گیر نیستند.
جوراب، جوراب ساق بلند و لباس زیر باید روزانه عوض شود و حداقل با آب 60 درجه سانتیگراد شسته شود.
در حین و بلافاصله پس از قارچ پای ورزشکار، ضد عفونی کردن جورابساق بلند، جوراب و کفش با ماده ضدقارچ کمک می کند.
همیشه فاصله بین انگشتان پا را بعد از دوش گرفتن یا استحمام بخوبی خشک کنید (از یک حوله جداگانه استفاده کنید!).
زیرا قارچ ها جای مرطوب و گرم دوست دارند.
در مکان هایی که خطر ابتلا به عفونت قارچی را افزایش می دهد (مانند استخر، سونا و غیره)، بهتر است به بهداشت توجه ویژه ای داشته باشید و بدون کفش راه نروید. در اصل، مهم است که همیشه قسمتهای در معرض خطر یا در حال حاضر آسیب دیده بدن مانند زیر بغل، ناحیه تناسلی و پاها خشک شود. همچنین همیشه باید از یک حوله جداگانه برای خشک کردن استفاده کنید. این امر باعث می شود تا عفونت قارچی به سایر قسمت های بدن یا افراد دیگر سرایت نکند.
با خواب کافی، خوردن رژیم غذایی سالم، جلوگیری از استرس و گرفتن هوای تازه منظم، به سیستم ایمنی بدن خود در مبارزه با قارچ ها کمک کنید.
درمان خانگی قارچ های پوستی:
مانند بسیاری از بیماری های دیگر، داروهای خانگی مختلفی نیز برای قارچ های پوستی توصیه می شود. اینکه چقدر این داروها در موارد فردی مؤثر است قابل پیش بینی نیست. بهتر است با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید که کدام راه حل خانگی ضد قارچ های پوستی شما مناسب است. این متخصص همچنین می تواند عوارض جانبی و برهم کنش احتمالی به شما توصیه کند.
قارچ های پوستی و عفونت گسترده قارچی همیشه نیاز به معالجه پزشکی دارد. از داروهای خانگی فقط باید به عنوان یک اقدام همراه استفاده شود. قارچ های پوستی که به اندازه کافی درمان نشده باشد می تواند مزمن شود و گاهی حتی به اندام های داخلی نیز سرایت می کند. تحت شرایط خاص، این امر می تواند منجر به عوارض خطرناکی برای زندگی شود!
درمان قارچ های پوستی با سرکه:
سرکه سیب به عنوان یک داروی خانگی ضد قارچ های پوستی شناخته شده است. به عنوان مثال گفته می شود جوراب سرکه به پای ورزشکار کمک می کند. برای این کار شش قاشق غذاخوری سرکه سیب را در 200 میلی لیتر آب بریزید، جوراب های نخی را درون آن قرار داده  و قبل از خوابیدن آنها را بپوشید. شما باید یک جفت جوراب پشمی خشک را روی آن بپوشید. اگر این کار را چندین شب پشت سر هم انجام دهید، قارچ پای ورزشکار را معالجه می کند.
اسانس های روغنی مختلف می تواند قارچ ها را از بین ببرد. همچنین این روغن ها، تأثیر احیا کننده ای روی پوست دارند و ضد التهاب هستند. مهمترین اسانس روغنی برای درمان قارچ های پوستی، روغن درخت چای است. از آنجایی که این روغن پوست را خشک می کند، شما باید آن را با روغن مغذی یا کره شی استفاده کنید.
انواع مختلف قارچ می تواند باعث قارچ های پوستی شود:
در بیشتر موارد عفونت های قارچی پوستی توسط قارچ های رشته ای (درماتوفیت ها) ایجاد می شود. بعدها متخصصان از درماتوفیتوز نیز صحبت می کنند. شایع ترین علت قارچ های پوستی در اروپای مرکزی قارچ رشته ای Trichophyton rubrum است. این قارچ عمدتا عامل کچلی و قارچ ناخن است.
سایر قارچ های رشته ای که اغلب باعث ایجاد قارچ های پوستی می شوند عبارتند از: Trichophyton mentagrofytes، Microsporum canis (عامل میکروسپورز) و Trichophyton verrucosum (به خصوص در مناطق روستایی). به عفونت قارچی با گونه های تریکوفیتون تریکوفیتوز نیز گفته می شود.
قارچ های مخمر:
پوست و غشای مخاطی نیز مورد حمله قارچ های مخمر (شاخه ها) قرار می گیرد. معروف ترین قارچ مخمر Candida albicans است. این قارچ متعلق به فلور طبیعی غشاهای مخاطی است. تحت شرایط خاص (مانند نقص ایمنی) می تواند به شدت تکثیر شود و باعث عفونت شود، به عنوان مثال در ناحیه واژن (قارچ واژن). یکی دیگر از عفونتهای مخمر  شناخته شده پوست، گلسنگ قارچ سبوس (pityriasis versicolor) است.
کپک ها:
کپکها فقط به عنوان عوامل بیماری زای قارچ های پوستی نقش فرعی دارند. با این حال، آنها – دقیقاً مانند قارچهای مخمر – می توانند به اندامهای داخلی نیز حمله کنند و در نتیجه باعث قارچ شدید بدنی شوند. این بیماری یک عفونت قارچی است که بر روی چندین دستگاه یا عملاً کل بدن تأثیر می گذارد.
انتقال و عفونت:
در پاسخ به این سؤال که”آیا قارچ های پوستی مسری است؟” جواب قطعی بله است. قارچ های پوستی علاوه بر اینکه می توانند مستقیماً از فردی به فرد دیگر منتقل شوند، از حیوان به انسان نیز منتقل می شوند. علاوه بر این، می توان از طریق اشیاء آلوده مانند تشک حمام، لباس و کفش به صورت غیر مستقیم سرایت کنند. از آنجا که قارچ جای مرطوب و گرم را می پسندد، خطر عفونت بخصوص در استخرهای شنا، سونا، سولاریوم ها و توالت های عمومی بسیار زیاد است.

0  |  دکتر سلام  |  بازدید: 2683