علائم بیماری بهجت:

اولین علائم بیماری بهجت؛ زخم های دهانی است. آن ها مانند زخم های کنکر به نظر می رسند و معمولاً طی چند هفته بهبود می یابند. این زخم ها تا حدودی از زخم های عادی دهان شیوع کمتری دارند. آن ها در حدود 3 نفر از 4 نفر مبتلا به بیماری بهجت ظاهر می شوند. زخم ها می توانند در هر جای دیگری روی بدن به خصوص در صورت و گردن ظاهر شوند. همچنین بیماری بهجت ممکن است چشم های شما را تحت تأثیر قرار دهد. در این بیماری ممکن است علائم زیر را تجربه کنید:
تورم در یک یا هر دو چشم
مشکلات بینایی
قرمزی چشم
حساسیت به نور
علائم دیگر آن عبارت اند از:
درد مفاصل و تورم
مشکلات گوارشی، از جمله درد شکم و اسهال
التهاب مغزی که منجر به سردرد می شود
چشم:
بیماری بهجت ممکن است باعث یووئیت قدامی (التهاب در جلوی چشم) یا یووئیت خلفی (التهاب در قسمت پشت چشم) شود و گاهی اوقات باعث بروز همزمان هر دو حالت شود.
یووئیت قدامی منجر به درد، تاری دید، حساسیت به نور، پارگی یا قرمزی چشم می شود.
یووئیت خلفی ممکن است خطرناک تر و تهدید کننده بینایی باشد زیرا اغلب باعث آسیب دیدن قسمت های مهم چشم همچون شبکیه می شود.
دهان:
زخم های دردناک در دهان تحت عنوان “آفت دهان” نام گرفته اند. این ها از نظر ظاهری بسیار شبیه به زخم هایی هستند که معمولاً در نتیجه تروما یا از آسیب افراد اتفاق می افتند. اما در بیماری بهجت، این ضایعات؛ بیشمار، شایع تر و اغلب بزرگتر و دردناک تر هستند. آفت دهان را می توان در لب، زبان و داخل گونه مشاهده کرد. این زخم ها ممکن است به صورت تکی یا خوشه ای اتفاق بیفتد، اما تقریباً در تمام بیماران مبتلا به بهجت رخ می دهد.
پوست:
این ها؛ ضایعات پوسچولر پوستی هستند که به آکنه شباهت دارند، اما تقریباً در هر نقطه ای از بدن ایجاد می شوند. این بثورات گاها “فولیکولیت” نامیده می شوند.
ضایعات پوستی به نام اریتم ندوزوم که گره های قرمز و براقی هستند؛ معمولاً روی پاها و ساق پا بروز می یابند اما گاهی در صورت، گردن و یا بازوها نیز ظاهر می شوند. برخلاف اریتم ندوزوم مرتبط با سایر بیماری ها (که بدون زخم بهبود می یابند)، ضایعات بیماری بهجت اغلب زخم می شوند.
ریه ها:
آنوریسم شریان ها (بیرون زدگی دیواره رگ های خونی به سبب التهاب) در ریه و پارگی آن ممکن است منجر به خونریزی گسترده ی ریه شود.
مفاصل:
آرتروز یا آرترالژی (درد مفاصل که با تورم مفاصل همراه نیست).
مغز:
درگیری سیستم عصبی مرکزی یکی از خطرناک ترین تظاهرات بیماری بهجت است. این بیماری؛ به بخش سفید مغز و ساقه مغز تمایل دارد و ممکن است منجر به سردرد، سردرگمی، سکته مغزی، تغییرات شخصیتی و (به ندرت) زوال عقل شود. بیماری بهجت ممکن است لایه های محافظ اطراف مغز (مننژها) را درگیر کند و باعث مننژیت می شود. از آنجا که مننژیت بیماری بهجت با هیچ عفونت شناخته شده ای همراه نیست، اغلب به مننژیت “آسپتیک” معروف است.
دستگاه تناسلی:
در مردان: ضایعات دردناکی روی پوست بیضه شکل می گیرند و شبیه به ضایعات دهان؛ اما عمیق ترند.
در زنان: زخم های دردناکی در دستگاه تناسلی- روی ولوا- ایجاد می شوند.

0  |  دکتر سلام  |  بازدید: 949