عوامل مخاطره آمیز در آلرژی غذایی:

سابقه خانوادگی:
اگر آسم، اگزما، کهیر یا آلرژی هایی نظیر تب یونجه در خانواده تان رایج هستند، در معرض آلرژی غذایی قرار دارید.
سایر انواع آلرژی:
اگر نسبت به یک ماده غذایی آلرژی دارید، در خطر آلرژی به مواد غذایی دیگر نیز قرار دارید. به علاوه اگر سایر انواع عکس العمل های آلرژیک را دارید (همچون تب یونجه یا اگزما) بیشتر در خطر داشتن آلرژی غذایی قرار دارید.
سن:
آلرژی غذایی در میان کودکان (خصوصا کودکان نوپا) رایج تر است. با بزرگ تر شدن، سیستم گوارش نیز بالغ می شود و بدن کمتر در معرض جذب مواد غذایی یا ترکیبات مواد غذایی قرار دارد که سبب تحریک آلرژی می شوند. خوشبختانه کودکان اغلب نسبت به شیر، سویا، گندم و تخم مرغ آلرژی نشان می دهند. آلرژی شدید و آلرژی به مغزیجات و صدف معمولا تا تمام عمر همراه فرد خواهند بود.
آسم:
آسم و آلرژی غذایی اغلب با همدیگر رخ می دهند. هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، آلرژی غذایی و علائم آسم خیلی شدید خواهند بود.
عواملی که خطر بروز عکس العمل آنافیلاکتیک را افزایش می دهند عبارتند از:
داشتن سابقه آسم
نوجوان یا جوان بودن
به تاخیر انداختن استفاده از اپی نفرین برای درمان علائم آلرژی غذایی
نداشتن کهیر و سایر علائم پوستی
تشخیص آلرژی غذایی:
آلرژی غذایی معمولا هر زمانی که یک ماده غذایی خاص مصرف می شود سبب بروز عکس العمل می شود. علائم آلرژی می توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند و ممکن است در طول هر عکس العمل علائم یکسانی را تجربه نکنید. عکس العمل آلرژی نسبت به مواد غذایی می تواند روی پوست، سیستم تنفسی، مجرای معده و روده و سیستم قلبی عروقی تاثیر بگذارد.
پیش بینی شدت عکس العمل بعدی غیر ممکن است و تمام بیماران دچار آلرژی غذایی باید از خطرات آنافیلاکسی آگاه باشند. آنافیلاکسی یک عکس العمل مهلک است که با اپی نفرین ‌(آدرنالین) درمان می شود. در حالی که آلرژی غذایی می تواند در هر سنی رخ دهد، اما اغلب در کودکی ظاهر می شود.
اگر به وجود آلرژی غذایی شک کردید حتما به یک آلرژیست مراجعه کنید تا سابقه شخصی و خانوادگی را بررسی کند، تصمیم بگیرد که چه آزمایشی انجام دهد و از این اطلاعات برای تشخیص وجود آلرژی غذایی استفاده کند. برای تشخیص، آلرژیست سوالات جزئی دربار سابقه بیماری و علائم تان می پرسد. آماده باشید که این سوالات را پاسخ دهید:
چه چیزهای و به چه میزان خوردید
رشد علائم تان چه میزان طول کشید
چه علائمی را تجربه می کنید و چه مدت دوام دارند.
بعد از بررسی سابقه، آلرژیست آزمایش پوست و آزمایش خون را پیشنهاد می دهد تا تشخیص دهد که آیا آنتی بادی ایمونوگلوبین (E (lgE در بدن تان وجود دارد یا نه:
آزمایش پوستی پریک ‌(Skin-prick tests):
یک مایع که حاوی میزان کمی آلرژن مواد غذایی است روی پوست بازو یا کمر قرار داده می شود. پوست تان با یک میله کوچک و استریل تحریک می شود و به مایعات این امکان را می دهد که زیر پوست نفوذ کنند. این آزمایش دردناک نیست اما می تواند اذیت کننده باشد.
اگر دمل (شبیه برآمدگی ناشی از نیش پشه) در محلی که آلرژن مشکوک قرار داده شد رشد کند، نتیجه این آزمایش مثبت تلقی می شود. برای کنترل، می توانید با مایعی که شامل آلرژن نیست آزمایش پوستی پریک انجام دهید، این امر منجر به تحریک عکس العمل نمی شود و امکان مقایسه میان دو محل مورد آزمایش را فراهم می کند.
آزمایش خون:
که نسبت به آزمایش پوستی خیلی دقیق نیست میزان آنتی بادی lgE مواد غذایی مورد آزمایش را اندازه می گیرد. نتایج این آزمایش حدود یک هفته بعد از انجام آن فراهم می شوند و به صورت اعداد گزارش می شوند. آلرژیست از نتایج این آزمایش ها برای تشخیص استفاده می کند. نتیجه مثبت لزوما به این معنا نیست که آلرژی وجود دارد اما نتیجه منفی در رد کردن احتمال وجود آلرژی موثر است.
در برخی موارد آلرژیست چالش غذایی دهانی را پیشنهاد می دهد که دقیق ترین راه برای تشخیص آلرژی غذایی است. در طول چالش غذایی دهانی که تحت نظارت پزشکی صورت می گیرد، به بیمار میزان کمی از غذایی که حدس زده می شود محرک است داده می شود و این دوز با گذر زمان بالا می رود، سپس معاینه صورت می گیرد تا وقوع عکس العمل آلرژیک بررسی شود.
هنگامی که سابقه بیماری فرد مشخص نیست یا اگر آزمایش خون و پوست موثر نبودند این آزمایش می تواند موثر باشد. این آزمایش می تواند برای بررسی رشد آلرژی نیز مورد استفاده قرار بگیرد. به علت این که امکان عکس العمل شدید وجود دارد، چالش غذایی دهانی باید تنها توسط یک آلرژیست باتجربه و توسط ابزار و داروهای ضروری انجام شود.

0  |  دکتر سلام  |  بازدید: 628